Bugünün fotoğrafı bize barış, huzur, rehavet duyguları veren bir balıkçı teknesi. Gözlerimizin dalmasına, içimizin geçmesine izin verdiğimiz bir ruh haline çağırıyor bizi. 

İşte böyle bir huzur uykusundaki Polonya, 1 Eylül 1939 sabahı Alman tanklarının ülkeyi ezip geçmesiyle uyandı. II. Dünya Savaşı başlamıştı. 

Almanya’nın Polonya işgali ile dünya savaşının başlaması ilköğretim 5-6. sınıf bilgisi; “kötülerin en kötüsü” Adolf Hitler, 6 yıl boyunca dünyayı ateş ve kana boğdu; Hannah Arendt henüz Kötülüğün Sıradanlığı” kitabını yazmamıştı. 

Vikipedi bilgilerini geçiyorum; kimisi külliyen hatalı ezberlerimizi de atladım, gerçekten de 2. Dünya Savaşı’nın tek müsebbibinin Hitler olduğunu mu sanıyorsunuz? Eğer böyle düşünüyorsanız İlber Ortaylı’nın deyişiyle cahilliğin dibinde geziniyorsunuz demektir. 

Birinci Dünya Savaşı’nın bitiminde müttefik devletler Almanya’ya çok ağır bir “barış antlaşması” sundular, imzalattılar. Almanya ekonomisi, imzalamak zorunda kaldığı “Versay Barış Antlaşması” sonucu ödemek zorunda kaldığı savaş tazminatıyla tümüyle çöktü. Fransa ve İngiltere, Versay’da dayattıkları sözde “barış antlaşması” ile Birinci Dünya Savaşı sorumlularını değil, tüm Alman toplumunu cezalandırmış, aşağılamıştı. Alman toplumu bu aşağılanmayı asla unutmadı; Adolf Hitler’in ağzından “Versay” sözü çıktığı anda tüm Almanya onun etrafında kenetlendi. 

Almanya’da Naziler iktidara geldiğinde oluşan savaş tehdidini müttefikler görmüyorlar mıydı? Görüyorlardı ama Almanya’nın geliştirdiği bu devasa savaş makinasının Sovyetler Birliği’ni yutacağını ve dünyadan “kızıl tehlikeyi” kazıyacağını umdular ve sessizce ellerini ovuşturarak beklediler.   

Versay “Barış” Antlaşması, İkinci Dünya Savaşı’nın en önemli sebebidir. Öyle “barış” deyivermekle barış olmuyormuş demek ki!

1 Eylül “Dünya Barış Günü” her yıl gelip geçiyor; barış gelsin, her gün barış günü olsun istiyoruz. İyi ama barış için savaşın olmaması, savaşların olmaması için ülkeler arasında sınırların olmaması gerek. Söyler misiniz; sınırlar nasıl ve neden çiziliyor? Siz savaşla çizilmeyen ülke sınırı duydunuz mu? Duyamazsınız, yok öyle bir sınır. Sınırlar, sömürünün hayatın normali olduğunu dayatanlar, bu sömürü düzeninden nemalananlar tarafından çizilir. Denir ki “sınır kanla çizilir ve ulusun namusudur”, böyle denir ki sömürgenlerin çıkarları uyuşmadığında yoksullar sınırın başına gidip canlarını vermeye hazır dursunlar. 

Ülke sınırlarının var olduğu bir dünya düzenini savunmak, sınıfların ve sömürünün varlığına onay vermektir!

Hem barış isteyeceksiniz; sevgi, çiçek, böcek diyeceksiniz; sonra da “sınırlarımız delik deşik, savaştan kaçanlar, ipini koparanlar geliyor” diyerek sınırları savunacaksınız. Hah, şuraya yazıyorum; sınırları ve sınıfları kaldırmayı hedeflemeyen tüm siyasi argümanlar sömürüden yanadır, savaş çığırtkanıdır. 

Unutmadan şuracığa iliştireyim: 1 Eylül gününü “Dünya Barış Günü” diye kutluyoruz ya; o öyle değil. Bunu bile yüzümüze gözümüze bulaştırmışız. Google’a yazın “1 September World Peace Day” diye; çıkan sonuçlara bakın, çıkan sonuçların tümü ya Türkiye’yi işaret ediyor ya da 21 Eylül’ü… Çünkü Dünya Barış Günü 21 Eylül. Peki biz niye 1 Eylül’de sanki barışın en meraklısıymışız gibi “Dünya Barış Günü” kutluyoruz. Onu da yazayım da bitirelim bu yazıyı: 

İkinci Dünya Savaşı bittikten sonra Sovyetler Birliği ve diğer Varşova Paktı üyeleri Nazi Almanya’sının bu saldırısının unutulmaması için 1 Eylül’ü Dünya Barış Günü olarak kutlamaya başladılar. İlerleyen yıllarda Sovyetler Birliği, sosyalist sistem çöktü, Sovyetler parçalandı ve ne Varşova Paktı kaldı ortada ne de 1 Eylül Barış Günü. Varşova Paktı’nın bir kutlamasını “biz niye ve nasıl almışız” diye sormayın; çünkü bilmiyorum.